کد مطلب:36468 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:536

«از لشكریان خود كسانی را به فرماندهی برگزین كه:

1- در خیرخواهی و فرمان پذیری از خداوند و فرستاده ی او و پیشوای خود شایسته تر می دانی.

2- و دلشان از همه پاكتر است.

3- كسانی كه دیر خشم و پوزش پذیر باشند، و به درماندگان مهربان و بر زورمندان پر هیبت و گردنفراز. از آنان كه سرسختی مانع كارشان نشود و سستی از انجام وظیفه بازشان ندارد.

دیگر آنكه در گزینش سربازان به مردم نیك نهاد و خاندانهای درستكار و خوش پیشینه روی كن، سپس به دلاوران و بخشندگان و بلند همتان كه مجموعه كرم و شاخه های فضیلتند. و به زندگی آنان با همان دلسوزی و رافتی رسیدگی كن كه والیدن در حق فرزندان می كنند. باید از دادن چیزی كه به آنان نیرو می بخشد دریغ نكنی، و آن را بیش از سزاواریشان مشماری. و از بذل محبتی كه ضروری است، هر چند اندك باشد، روی متاب، چه همان احساس اندك ایشان را با تو یكدل می سازد و به تو خوش گمان می گرداند.

و به این امید كه در آینده تفقدی بزرگ در باره ی آنان به جا می آوری، از دلجوئی ها و مهرورزی های كوچك غفلت مكن، كه مهر اندك تو در جایگاهی به حالشان سودمند می افتد، و در موقعیت دیگر از عنایت كلان تویی نیاز نیست.»

[صفحه 121]

صفحه 121.